Aleksandra Kujawska – doktorantka Katedry Szkła ASP Wrocław w pracowni Szkła Użytkowego prof. Beaty Mak – Soboty. Designem szkła zajmuje się od kilku lat, od czasu studiów na kierunku Projektowanie szkła, Wrocławskiej ASP (dyplom 2011) i studiów podyplomywych Szkło w Architekturze, Wrocławskiej ASP ( 2013). Inspiruje ją szkło: unikatowość i uroda tego tworzywa. Ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych w Cieplicach, na kierunku Szkło Artystyczne pod opieką artystyczną Władysława Czyszczonia, w obszarze historycznie związanym ze sztuką szkła. Szklarska Poręba, Sobieszów, Piechowice to kolebka polskiego  szkła. Przygotowuje się do napisania książki o hucie szkła Julia ze Szklarskiej Poręby i jej projektantach. Z inspiracji i potrzeby kontynuowania pracy wielkich mistrzów, powstają jej prace, realizowane w tych samych hutach, ale o nowoczesnym designie np. obiekty Egoist! czy Glass Garden. Żyje zgodnie z filozofią Eko, a jej elementy zawiera  w swojej twórczości. Chce, aby jej projekty niosły ze sobą przesłanie i spełniały funkcje społeczne jak np. Glass Garden, zgodne z współczesnymi trendami Urban Farming. Natura  i prawa zwierząt są dla niej ważne, wegetarianka od dziecka. We wrześniu 2015 Glass Garden i Egoist! zostały zaprezentowane na wystawie polskiego designu Polski Stół na EXPO w Mediolanie. Specjalnie dla Punktu Siedzenia wypełniła ankietę osobową.

Kim chciałbyś być jeśli nie byłbyś…
Jeśli nie byłabym kim? A kim jestem? Jestem człowiekiem – kobietą, Aleksandrą Kujawską, samotną matką uwikłaną w kredyt we Franku. To niestety od 8 lat przesłania pozostałe “wszystko”. Choć pozostałe “wszystko” ratuje mi psychikę np. projektowanie szkła. W związku z mocnym poczuciem absurdu życia i poczucia wpadnięcia w matnię bez wyjścia chciałabym być buddyjskim mnichem z dystansem do tego świata i pozostałych innych światów albo światowej sławy piosenkarką, lub modelką, która tylko dlatego, że ma o 20 cm dłuższe piszczele niż średnia krajowa, zwiedza świat, ma możliwość poznawania wspaniałych miejsc i ludzi, dbania o swoje ciało, zdrowie, rodzinę bez ograniczeń i stresów finansowych, które mogłyby przysporzyć zmarszczek, zmartwień i chorób. Niezależność od nikogo i niczego. Czyli wolność. Chciałabym być wolnym człowiekiem, bo w tej chwili nim nie jestem.

Czego nie lubisz w swojej pracy projektowej?
Nie ma takiego obszaru. Lubię każdy etap, nawet to, że nie mogę się doczekać kolejnych etapów, od wyjazdu do huty po wynik sesji zdjęciowej. Moja praca projektowa sprawia, że zamieniam się z niewolnicy banku w wolnego Człowieka, kreatora, twórcę. Poczucie wolności jest dla mnie niezwykle istotne. Zapala we mnie wewnętrzne światło, otwierają okna, przez które wpada czyste powietrze i w końcu mogę odetchnąć pełną piersią. Odnajduję wtedy kontakt z moim wewnętrznym źródłem energii i życia .

Od czego się zaczęło?
Od zbierania szkiełek z ulicy w wielkim szarym górniczym mieście na Dolnym Śląsku.

Z czego jesteś dumna?
Z mojej córki Heleny, która jest bardzo „moim człowiekiem”,  z którą mam porozumienie pełne, która postrzega świat tak jak ja, która ma świetny gust, wrażliwość, wyczucie stylu od zawsze, która jest taka jak ja, a jednak cudownie inna, która jest moją największą fanką i największym krytykiem i która mnie kocha tak ogromnie, że aż się czasem tego boję i uważam w związku z tym na siebie bardzo. Na przykład jeżdżę ostrożnie autem, tak żeby nic mi się nie stało, żebym mogła ją wychować – bo jesteśmy tylko dwie. Jestem też dumna, że dałam radę z niemowlakiem pod pachą skończyć studia w mieście odległym o kilkaset kilometrów od domu, na wymarzonym kierunku, a na dodatek kontynuujemy to z Heleną (obecnie 9 letnią) nadal na studiach doktoranckich, z których też jestem ogromnie dumna.

Co jest najważniejsze dla Ciebie w twojej pracy?
Wolność.

Inspiracja?
Natura.

Twój mistrz?
Natura.

Plany na przyszłość?
Spłacić kredyt, zaprojektować szkła, które swoją urodą oszołomią świat. Pojechać z córeczką w nasze wszystkie wymarzone miejsca. No i żyć długo i szczęśliwie.