Justyna Stoszek dziecięcą zabawę zamieniła na zupełnie dorosłą sztukę. Maluje i rysuje od dziecka. Była dzieckiem kochającym ziemię, drzewa, zieleń, kochającym ruch. Ukończyła naukę w liceum plastycznym i w Akademii Sztuk Pięknych. Jest wykształconą malarką i rzeźbiarką. Uzyskała dyplomy i wyróżnienia, ale prawdziwą drogę do tego, co nazywamy tworzeniem pokazała jej joga. Drogę wskazała jej własna praktyka, praca z ludźmi i najlepsi nauczyciele, jakich na tej drodze spotkała. Drogę wytyczył jej taniec. Od roku 2009 tworzy Przepływ – autorską formę pracy z ciałem i emocjami, łączącą taniec, jogę, plastykę, muzykę i poezję. Najistotniejsza w tej praktyce jest samoobserwacja, która prowadzi do samopoznania, nie zaś szukanie nowej, “lepszej” metody. Przepływ rozwija wszelkie formy twórczego działania i daje możliwość powrotu do mistycznych korzeni tworzenia, poza intelektualnymi i ambicjonalnymi rozgrywkami.
Justyna Stoszek: Lasy-w szkle żyją, ponieważ w ich zamkniętej przestrzeni tworzy się całkowicie samowystarczalny ekosystem, w którym rośliny mogą przetrwać wytwarzając za pomocą fotosyntezy wszystkie potrzebne im do życia substancje odżywcze. Jedyne, co przenika z zewnątrz, to światło. Dostarcza ono energii niezbędnej do produkcji substancji odżywczych i wzrostu. Światło padające na liście jest absorbowane przez białko zawierające chlorofil (zielony pigment). Część energii przenoszonej przez światło jest przechowywana w postaci cząsteczek trójfosforanu adenozyny (ATP). Reszta energii służy do odrywania elektronów z cząsteczek wody pobieranej przez korzenie roślin. Te uwolnione elektrony uczestniczą w reakcjach chemicznych przekształcających dwutlenek węgla w węglowodany. Podczas tych reakcji uwalniany jest także tlen. Proces fotosyntezy jest odwróceniem procesu oddychania komórkowego, który występuje w wielu organizmach – także u człowieka. W procesie oddychania węglowodany reagują z tlenem, w wyniku czego powstaje dwutlenek węgla, woda oraz uwalniania jest energia. Ale nasz zamknięty ekosystem również wykorzystuje oddychanie komórkowe. Za jego pomocą rozkłada obumarłe szczątki roślin. Podczas tego procesu bakterie wewnątrz gleby ogrodu-butelki absorbują tlen wyprodukowany przez rośliny, a same uwalniają dwutlenek węgla, który jest ponownie wykorzystywany przez rośliny. I, oczywiście, w nocy, kiedy nie ma światła słonecznego niezbędnego do zachodzenia fotosyntezy, rośliny również będą korzystać z oddychania komórkowego, aby utrzymać się przy życiu dzięki zgromadzonym w składnikach odżywczych zapasom energii. Także obieg wody w ogrodzie-butelce jest obiegiem zamkniętym. Woda z gleby jest wchłaniana przez korzenie, następnie uwalniana przez parowanie, by w końcu dzięki skraplaniu znów powrócić do gleby.
Justyna zbiera zamówienia na lasy w zabytkowym szkle na: www.forestforever.eu